şonen alemindeki en büyük rakibi ichigo kurosaki'ye göre daha iyi düzenlendiğini düşündüğüm karakter. başkişi. oğul.
ichigo "anne anne" diye içten içe ağlayıp dışarıdan da daima somurtarak huysuz ergen anime başkişisi görevlerini eksiksiz yerine getirirken ve bu "anne anne" mızmızlanmalarını sadece rukia'ya o da 100 küsur bölümde bir gösterip içimizi bayarken naruto delikanlı gibi acısını da çeker, kahkahasını da atar. yavrumun şu hayatta bir dikili ağacı yoktur, anası babası göçüp gitmiştir, kankası terk etmiştir, sevdiği kız gönlünü kankasına vermiştir, yaslandığı koca çınar devrilmiştir, köyü yerle bir olmuştur ve içindeki nalet tilki zırt pırt çocuğu ele geçirip hırpalamaktadır ama onun neşesi, hayat enerjisi, hırsı, hayalleri, umutları hiç bitmez. en umutsuz anında dahi "saskeyi kurtarcam, hokage olcam, sakurayı alcam" diye diye ayağa kalkar, yüzümüzü güldürür. halbuki içigo öyle midir? eline kıymık batsa depresyona girer, suratı düşer, içini sel basar, rukia'ya da bize de fenalıklar geçirtir ekran başında. oysa pain belasından sonra köyü nihayet naruto'cuğun değerini anladığında ve onu omuzlarında taşıdığında şahsımı salya sümük ağlatmışlığı vardır. şebektir, salaktır ama candır, canandır, her istediği onun olsundur, yüzü daima gülsündür.
(cefakar anadolu anası tonlaması ile) yıvrıııım, evlatçım, saske'ni de kurtar, hokage de ol ama gül gibi hinata yerine çalı süpürgesi sakura'yı alacak olursan sana ak südümü helal etmem, bilesin. heh.