işte nazım hikmet'in şiiri:
''kapıları çalan benim, kapıları birer birer.
gözünüze görünemem göze görünmez ölüler.
hiroşima'da öleli, oluyor bir on yıl kadar.
yedi yaşında bir kızım, büyümez ölü çocuklar.
saçlarım tutuştu önce, gözlerim yandı kavruldu.
bir avuç kül oluverdim, külüm havaya savruldu.
benim sizden kendim için hiçbir şey istediğim yok.
şeker bile yiyemez ki kağıt gibi yanan çocuk.
çalıyorum kapınızı teyze, amca bir imza ver.
çocuklar öldürülmesin, şeker de yiyebilsinler.''
bir japon sayfasına çok teşekkür ederim ordan almışımdır cidden emekleri ile bize hatırlattılar paylaşımlarının çoğunda, böyle şeylerde yaşandı işte dedim çok kötü ,içler acısı insanlık denilen şey nerde..