ikisi de olmak istediğim zamanlar oluyor, bazen insanlardan, sürekli ilgiden sıkılıp sadece kendine zaman ayırmak istiyorsun, bazen de farklı olan, anlaşılamayan, derin, gizemli, özel şahıs, öteki... bunun sonucu olarak ikisi de olduğum ve kendi seçimim olmasına hatta bunun için özellikle bariz bir çaba sarfetmeme rağmen bundan rahatsızlık duyacak raddeye geldiğim zamanlar da oluyor. çünkü bir konuda desteğe ihtiyacın oluyor, birilerinin yanında olmasına ihtiyacın oluyor ve hepsini etrafından kasıtlı olarak uzaklaştırdığın için aradığında kimseyi bulamıyorsun ve insanları etrafından uzaklaştırma kararını verirken ne düşündüğün bir anda önemsizleşiyor ve etrafında insanların olduğu günlerine, etrafında insanlar olan kişilere gıptayla bakar hale geliyorsun. bazen de bunu telafi etmek için etrafınıza birçok insan topluyor ve onlara kendinizi anlatıyorsunuz çünkü size destek olabileceklerini, sizi anlayabileceklerini, sizin elinizden tutabileceklerini düşünüyorsunuz. ama anlamıyorlar. hatta tam tersine size arkadaş dedikleri ve değer verdiklerini söyledikleri halde sizi hassas olduğunuz bariz olan hatta sorunun kaynağı olan yaptığınız hatalar yüzünden fütursuzca hatta acımasızca yargılıyorlar, suçluyorlar. bu da acı veriyor. sonra kendin ettin kendin buldun oluyorsun o yüzden üzülmeye de hakkın olmuyor. sonra ders alıp insanlara daha çok değer vermeye daha vefalı davranmaya başlıyorsun, daha çok alttan almaya başlıyorsun. bir müddet sonra gerçekten hem seni anlayan, hem de ilgilenen eden bir sürü insan biriktiriyorsun yine ve tekrar başa dönüyoruz böylece, öyle sonsuz bir döngü.
5 yıl sonra edit: vay be neler yazmış... geçerli hala çoğunlukla ama bir tek alttan alıp değer verip vefalı davranınca da insanlar birikmiyor artık. tam tersine süistimal edip kullanmaya, ipleri eline almaya çalışıyorlar. hmm o zamanlar daha naifmiş insanlar ve arkadaşlıktan söz edilebiliyormuş demek. Ya da belki ben o zamanlar öyle görüyordum en azından.. Hoş bana müstehaktır belki :D ama artık yalnız olmayabilmek için kötü olmaktan ya da oyun çevirmekten ya da kötü davranılıp göz yummaktan başka çarem yokmuş gibi hissediyorum bazen ve bu çaresizlik biraz üzücü :( hayat niye böyle olmak zorunda acaba