standart şarkı kalıplarını aşıp tekdüzeliği yerle bir eden, eskimeyen ve eskimeyecek olan muse eseri.
o enfes ve fantastik derecede komplike piyano solosunu şarkının ortasına koyan adamın (most probably matthew bellamy) fikirlerinden öperim
1978 cambridge doğumlu, muse isimli cennetten çıkma britanyalı rock grubun o muhteşem şarkılarının solisti, söz yazarı, gitaristi, ve klavyecisi; on parmağında on beş bin marifet muhteşem insan. grubun müzikal beyninin çok büyük bir kısmını kendisinin oluşturduğunu söylemeye gerek yok sanırım.
ses perdesi f♯2 - c♯6 aralığındadır, bu da yaklaşık 3.5 oktava tekabül eder. bir erkek olarak tiz perdede bile detone olma emaresi göstermemesi bir yana, canlı performanslarında bir yandan enstuman çalarken dahi harika bir ses performansı gösteriyor olması ibretliktir; günümüzde mantar gibi türeyen sözde sanatçıların bakıp bakıp feyiz almaları beklenmektedir.
bir gitar virtüözü olduğu bilinen bir gerçektir ama aynı zamanda dehşet piyano çaldığı da bilinmelidir. zaten kendisi müzik hayatına 6 yaşında piyano çalarak başlamış, sonradan gitara yönelmiştir. yalnızca bir örnek olarak, space dementia performansında piyanonun başına geçip bir yandan kusursuz bir vokal performans sergilerken bir yandan da piyanoyla yaptıkları hayranlıkla izlenilesidir.
yazdığı şarkılar distopik bir hava verir, savaş, dünya düzeni, uzay ve başka pek çok konuda sözler yazar matt. bir röportajında hangisi olduğunu hatırlamadığım bir şarkının hikayesinin sorulması üzerine soruya cevap verememiş; ardından da önce besteyi yaptığını, ardından parçayı çalarken sözlerin kafasında şekillendiğini ve oturup da bir hikayeyi şarkıya çevirmeye çalışmadığını söyleyerek bir kere daha hayranlığımı kazanmıştır; zira çoğu "şarkıcının" o lirikleri yazabilmesi için bir şair, yazar yahut senaristle falan işbirliği kurması gerektiği aşikardır.
tek başına bir orkestradır velhasıl; şarkıcıdan öte, kendi eşsiz tarzıyla sanatını icra eden bir müzisyendir matthew bellamy.
ses perdesi f♯2 - c♯6 aralığındadır, bu da yaklaşık 3.5 oktava tekabül eder. bir erkek olarak tiz perdede bile detone olma emaresi göstermemesi bir yana, canlı performanslarında bir yandan enstuman çalarken dahi harika bir ses performansı gösteriyor olması ibretliktir; günümüzde mantar gibi türeyen sözde sanatçıların bakıp bakıp feyiz almaları beklenmektedir.
bir gitar virtüözü olduğu bilinen bir gerçektir ama aynı zamanda dehşet piyano çaldığı da bilinmelidir. zaten kendisi müzik hayatına 6 yaşında piyano çalarak başlamış, sonradan gitara yönelmiştir. yalnızca bir örnek olarak, space dementia performansında piyanonun başına geçip bir yandan kusursuz bir vokal performans sergilerken bir yandan da piyanoyla yaptıkları hayranlıkla izlenilesidir.
yazdığı şarkılar distopik bir hava verir, savaş, dünya düzeni, uzay ve başka pek çok konuda sözler yazar matt. bir röportajında hangisi olduğunu hatırlamadığım bir şarkının hikayesinin sorulması üzerine soruya cevap verememiş; ardından da önce besteyi yaptığını, ardından parçayı çalarken sözlerin kafasında şekillendiğini ve oturup da bir hikayeyi şarkıya çevirmeye çalışmadığını söyleyerek bir kere daha hayranlığımı kazanmıştır; zira çoğu "şarkıcının" o lirikleri yazabilmesi için bir şair, yazar yahut senaristle falan işbirliği kurması gerektiği aşikardır.
tek başına bir orkestradır velhasıl; şarkıcıdan öte, kendi eşsiz tarzıyla sanatını icra eden bir müzisyendir matthew bellamy.
beni hello sleepwalkers ismindeki tadından yenmeyen müzik grubuyla tanıştıran anime
tokyo ghoul ile benzetilse de ne o kadar karanlık, ne de o kadar dramatik/travmatik olan seri. kan ve aksiyon yerli yerinde ama atmosferleri hiç birbirini tutmuyor, gerçekten.
kelt ve hatta iskandinav müziğinden izler taşıyan epik ost'leriyle kulağımda taht kurmuş seri.
90'lı bölümlerde bıraktım çünkü hikaye tekrar edip duruyordu: yeni bir düşman çıksın, natsu gaza gelip öfkeyle savaşsın, tam kaybedilecekken imkansızlıklar içinde kazanılsın, bla bla. küçümsemiyorum elbette, izlediğim kadarı bana gerçekten zevk vermişti ama olaylar tahmin edilebilir olduktan sonra çekiciliğini yitiriyor benim için.
90'lı bölümlerde bıraktım çünkü hikaye tekrar edip duruyordu: yeni bir düşman çıksın, natsu gaza gelip öfkeyle savaşsın, tam kaybedilecekken imkansızlıklar içinde kazanılsın, bla bla. küçümsemiyorum elbette, izlediğim kadarı bana gerçekten zevk vermişti ama olaylar tahmin edilebilir olduktan sonra çekiciliğini yitiriyor benim için.
mucizeler nesli anlamına gelen sözcük öbeği.
kuroko no basuke serisindeki insan olmayan karakterler için kullanılan bir ifade.
kise ryota, midorima shintarou, aomine daiki, murasakibara atsushi. soshite.. akashi seijuurou. (aslında efendi efendi isimleri yazıyordum, sonra baktım kafamda intro dönmeye başladı, akışa bıraktım ben de. fufufu)
bir de malumunuz serinin ana karakteri (bu ne biçim ana karakter?) kuroko tetsuya vardır, kiseki no sedai'in 6. "hayalet" oyuncusudur.
kuroko no basuke serisindeki insan olmayan karakterler için kullanılan bir ifade.
kise ryota, midorima shintarou, aomine daiki, murasakibara atsushi. soshite.. akashi seijuurou. (aslında efendi efendi isimleri yazıyordum, sonra baktım kafamda intro dönmeye başladı, akışa bıraktım ben de. fufufu)
bir de malumunuz serinin ana karakteri (bu ne biçim ana karakter?) kuroko tetsuya vardır, kiseki no sedai'in 6. "hayalet" oyuncusudur.
"gintoki çilekli süt seviyormuş" diye bir duyum aldığım için "bu harika karakteri görmem lazım" diyerek gintama'ya başladığım doğrudur, evet
iskandinav mitolojisinde asgard'ın prensi, en güçlüsünden bir tanrı. yıldırımlarıyla ünlüdür.
frigg ve odin'in oğludur, altın saçlı sif ile evlidir. çocukları kısmına girmiyorum, girersek çıkamayız zira.
"thor'un çekici" veya "the hammer" olarak bildiğimiz, yalnızca thor'un yerinden kıpırdatabildiği, cücelerin elinden çıkma "mjollnir" ile hava olaylarını kontrol edebilir, kendisini a noktasından b noktasına fırlatabilir, aynı zamanda çekici epeyce etkili bir bumerang olarak kullanabilir. thor'un kemeri "megingjord" ise, tanrı olarak yeterince güç fışkırdığı yetmezmiş gibi bir de gücünü amplifiye eder.
iki keçinin* çektiği arabasıyla yerde ve gökte seyahat eder. bu kısım bana ra ve apollo'yu hatırlatsa da alakaları yoktur aslında.
thor, marvel ve zaman zaman da dc evrenine konu olmuştur. (mitolojik tanrı hakkında hak iddia edemediler tabii)
iki evrende de iyilerin dostu kötülerin düşmanı adeta bir selena gibi kabul görse de kevin hearne'ın yazdığı demir druid günlükleri kitap serisinin üç numarası "hammered"da kötü adam rolünü oynar, hatta o kadar bi' kötü adamdır ki beni marvel evreninin yenilmez thor'undan bile soğutmuştur.
frigg ve odin'in oğludur, altın saçlı sif ile evlidir. çocukları kısmına girmiyorum, girersek çıkamayız zira.
"thor'un çekici" veya "the hammer" olarak bildiğimiz, yalnızca thor'un yerinden kıpırdatabildiği, cücelerin elinden çıkma "mjollnir" ile hava olaylarını kontrol edebilir, kendisini a noktasından b noktasına fırlatabilir, aynı zamanda çekici epeyce etkili bir bumerang olarak kullanabilir. thor'un kemeri "megingjord" ise, tanrı olarak yeterince güç fışkırdığı yetmezmiş gibi bir de gücünü amplifiye eder.
iki keçinin* çektiği arabasıyla yerde ve gökte seyahat eder. bu kısım bana ra ve apollo'yu hatırlatsa da alakaları yoktur aslında.
thor, marvel ve zaman zaman da dc evrenine konu olmuştur. (mitolojik tanrı hakkında hak iddia edemediler tabii)
iki evrende de iyilerin dostu kötülerin düşmanı adeta bir selena gibi kabul görse de kevin hearne'ın yazdığı demir druid günlükleri kitap serisinin üç numarası "hammered"da kötü adam rolünü oynar, hatta o kadar bi' kötü adamdır ki beni marvel evreninin yenilmez thor'undan bile soğutmuştur.